DE PERS OVER CONCERTEN IN SAMENWERKING MET ANDEREN

Over Ludi Musici met Susanne Braumann en Bernard Winsemius
Waar eindigen de componisten en begint de invloed van de uitvoerenden? De kleuren van fluiten, gamba en orgel mengden prachtig. Bovendien liet dit zestal merken dat gezamenlijk musiceren meer betekent dan de som der instrumenten. En zo ontstond een aangenaam klimaat waarin Suites en Canzones klankrijk werden geïnterpreteerd. De trefzekerheid grensde aan de hoogste mate van perfectie. Maar bovenal was het publiek bij ‘Ludi Musici’ getuige van muzikantesk plezier. Je zag de uitvoerenden genieten en reageren op elkaar’s inbreng. Hier was sprake van een onderlinge zielverwantschap die de muziek naar een hoger plan voerde.
(De Stentor, januari 2006)

Over Resonans met Tomoko Mukaiyama
Er kleeft een geur van braafheid aan de blokfluit, maar daar rekenden Brisk en pianiste Tomoko Mukaiyama afgelopen dinsdag mee af in een concert dat opgehangen was aan een werk van Guus Janssen. Het onschuldige houtje werd de bron van onverwacht wilde effecten. ….
… Al bij het eerste stuk trok het kwartet het klankspectrum van barokfluiten scheef door akkoorden te doorsnijden met langzaam verglijdende tonen. Daarna gingen de musici samen voortvarend verder met het zagen aan de poten onder het imago van de blokfluit in drie stukken van Guus Janssen. Het afsluitende werk van Michiel Mensingh, vol abrupte wendingen en wild dansende ritmes, was de genadeklap voor het imago van braafheid van de blokfluit.
(Brabants Dagblad, oktober 2005)

Over Strings&Wind met het Locke Consort
De programmering van dit dubbelconcert was avontuurlijk. Wie met authentieke instrumenten muziek van rond 1600 én twee hedendaagse composities in één concert durft te programmeren, is wel iets van plan. En dat bleek. Voor de pauze kreeg het publiek een klein stijloverzicht van muziek uit en vlak na de Duitse dertigjarige oorlog. De musici van zowel Brisk als The Locke Consort toonden zich daarbij op hun instrumenten van een uitzonderlijke kwaliteit. Na de pauze werden twee werken van Bart Visman (1962) gespeeld. Echo’s van de klanktaal die voor de pauze had geklonken, kwamen vervormd terug in een muziek die zich gaandeweg tot een ‘gehoord visioen’ ontwikkelde. Ook hier weer contemplatie, klankvelden en prachtig gespeelde cadensachtige gedeelten, waarin de musici lieten horen de bedoelingen van de componist volledig te hebben begrepen. Het langdurige, bijna ovationele applaus na dit bijzondere concert, was dan ook volledig terecht en doet hopen op een weerzien en wederhoren met deze twee geweldige ensembles.
(Asser Journaal, maart 2005)

Over Speel Goed! met Porgy Franssen en Bart Kiene
Een kind dat met zijn ouders naar een klassiek concert gaat moet meestal stilzitten, niet kletsen en zeker niet giechelen. Soms krijg je dan onweerstaanbaar de slappe lach. In de voorstelling ‘Speel Goed!’ doen twee podiumknechten alles wat tijdens een chic concert van Brisk niet mag en dat is erg leuk. De vier musici, gekleed in gala, spelen muziek van Johann Sebastian Bach en nieuw werk van Henny Vrienten. De twee podiumknechten hoeven maar weinig te doen om de lachers op hun hand te krijgen. Een eerbiedige blik op de musici, een onderdrukte geeuw of een hoestbui zijn al grappig door de mimiek van de twee acteurs en de uitgestreken gezichten van de musici. Natuurlijk wordt het in de loop van het concert steeds erger. Al is het een puinhoop, de fluitisten blazen professioneel voort en zelfs de stofzuiger zingt mee, net als de zaag die enkele blokfluiten in stukken zaagt.
(Trouw, april 2004)

In de Geertekerk ging het om de realistisch uitgebeelde consort song in de woorden van William Byrd “made for instruments to express the harmony, and one voice to pronounce the ditty”. De instrumenten lagen in de vertrouwde handen van het elegante Brisk blokfluitenkwartet en de ditty werd onnavolgbaar gerealiseerd door de veelzijdige counter Michael Chance.
(NRC Handelsblad, september 2003)

Over Time will say nothing met Michael Chance
Consortmuziek, oorspronkelijk in de zestiende eeuw geschreven voor zangers en een ensemble van dezelfde instrumenten klinkt dezer dagen in vele gedaantes. Meest vernieuwend door het Nederlandse Brisk met Michael Chance dat drie opdrachten gaf voor een hedendaagse versie van de Engelse Consort Song.
(VPRO-gids, september 2003)